میراث گرانبها
همه ی ملت های دنیا برای شناساندن هویت های مجود اما ناشناخته ی خود با کمک از همه ی ابزارها از جمله رسانه های گروهی در تلاشند تا تازهترین یافته ای باستانی کشورشان را به بهترین نحو به نمایش بگذارند.
همه ی آثار کشف شده و همچنین آپار گران سنگ و فراموش شده در دل خاک شناسنامه یک یک ماست واز نظر مادی ومعنوی فرهنگ و هنر ایران را یدک میکشد و نشان میدهد که در ازای تاریخ در ذوق واراده هنرمندان چیره دست ایرانی خللی وارد نیامده و همیشه تاریخ این سرزمین از فروپاشی به دور مانده است.در وضعیت اندوخ بار کنونی کشورمان در زمینه آثار باستانی و فرهنگ با مسایل زیادی برخورد میکنیم که به دو مورد از آنها در اینجا اشاره میکنم:یکی به زیر آب رفتن آثار باستانی و دیگری دزدیدن آثار باستانی است.اینجا ایرانی است پر از تمدن و اصالت و فرهنگ که ما بر روی آن زندگی میکنیم و متاسفانه قدر آن را نمیدانیم.مسوولان کشورمان در شناسایی وآگاهی دادن به مردم نسبت به آثار تاریخی کشورمان نکوشیده اند.
کشور ما بر خلاف رویه تاریخی خویش در جهت دور کردن آثار زیان آور آن تلاش نکرده است و با بی توجهی به فرهنگ قومی و ملی خویش از کوششی در خور برای نگهداری این تمدن و شناسایی آن به جهان به دور مانده است.درست نیست که ما در نگهداری و پاسداری از میراث فرهنگی ایران بی مهری کنیم و اجازه دهیم تا هر رهگذر سود جویی از دل خاک پر گهر ایران گوهری از این تاریخ چند هزار ساله را به تاراج ببرد.
دولت که خود باید پشتیبان این نهضت بزرگ باشد خود برای ایجاد هتل /ساختن سد و.....مجوز صادر میکند تا اهمیت تاریخی و فرهنگی این سرزمین را در پشت پردهی تجدد و تمدن و تعصب مدفون سازد .نمونه بارز این بی توجهی اندوه بار ساخت سد سیوند ونابودی بخش بزرگی از میراث فرهنگی منطقه پاسارگاد است که با وجود فریاد های بی شمار ایرانیان فرهنگ دوردست نتیجه ای نداشته است.
آثار فرهنگی ثابت کننده هویت ومدنیتمان است و پشتوانه احترام کشور های دیگر به کشورمان ایران است.در حالی که عمر مفید یک سد به یکصد سال هم نمیرسد.